Mag ik je aanraken?
Voor het vijfde semester van mijn deeltijdopleiding tot docent beeldende kunst en vormgeving heb ik mij verdiept in het onderwerp van gynaecologische onderzoeken bij vrouwen.
Dit onderwerp kwam op mijn radar enkele weken voor aanvang van het semester, nadat ik een negatieve of zelfs traumatische ervaring had gehad bij de gynaecoloog in Apeldoorn. Wekenlang werd ik zowel mentaal als fysiek beïnvloed door deze ervaring; mijn lichaam leek zich als reactie hierop te sluiten. Ik voelde me geïsoleerd in dit gevoel en besloot actie te ondernemen. Toen ik online zocht naar "nare ervaring bij de gynaecoloog," vond ik meerdere verhalen van mensen die vergelijkbare ervaringen hadden doorgemaakt. Met één zoekopdracht voelde ik me niet langer alleen en kon het helingsproces beginnen.
Ik voelde de drang om via kunst een verwerkingsproces te starten en meer bewustzijn te creëren rondom de ervaringen die vrouwen doorgaan tijdens een bezoek aan de gynaecoloog. Met mijn werk wil ik aandacht vestigen op dit onderwerp en meer informatie delen over deze ervaringen, beginnend met mijn eigen verhaal.
De titel van mijn werk is symbolisch voor mijn startpunt. De vraag die mij gesteld werd terwijl ik kwetsbaar in de stoel lag: "Mag ik je aanraken?" Het is een vraag waar je toestemming voor geeft, zonder volledig te begrijpen wat het met zich mee zal brengen. Je bent kwetsbaar en geeft je over aan de situatie.
Toen ik besloot dit semester als een verwerkingsproces te zien, dook ik er volledig in. Van het lezen van blogs tot het creëren van kunstwerken, ik heb elke mogelijkheid aangegrepen om over mijn trauma heen te komen. Op het moment dat ik mijn verhaal begon te delen en het onderwerp bespreekbaar maakte, voelde ik de last van mijn schouders vallen. Ik wilde een stem zijn voor meer dan alleen mezelf. Dit onderwerp is relevant voor alle vrouwen in mijn situatie en zou een stimulans moeten zijn voor de medische wereld om deze verhalen serieus te nemen en actie te ondernemen!
In mijn tentoonstelling zijn een aantal werken te zien:
De ramen: Op de ramen is een tekst te zien met mijn verhaal. Mijn ervaring waar het allemaal mee is begonnen. Ik vond dat dit een podium verdiende en bij mij in de ruimte moest zijn voor de tentoonstelling. Het is nu meer een verhaal dan een emotie of trauma. Het is een reminder voor mijzelf om er over te blijven praten en dit onderwerp bespreekbaar te maken.
De eierschalen: ‘ op eieren lopen ‘ maar dan bijna letterlijk. Ik wilde het spreekwoord betrekken in mijn onderwerp. een onderwerp wat voorzichtig wordt behandelt of zelf helemaal niet over wordt gepraat. Op de manier van de eierschalen plaatsen in de ruimte wilde ik duidelijk maken dat dit breekbare onderwerp wel de ruimte verdient en het is niet iets waar we omheen kunnen. Het moet de aandacht vragen.
De papieren installatie: Als laatste maar zeker niet onbelangrijk is mijn papieren installatie met daarop de blog waardoor ik de eenzaamheid verliet. Het gaf mij houvast en een gevoel van verbinding. Ik wilde in dit werk informatie geven over het onderwerp en hoe veel vrouwen wel niet met deze ervaring zitten. Daarnaast is dit mijn werk wat ik overnieuw heb gedaan voor de opdracht van Eef. Als onderwerp had ik toen ontlading. Dit werk is in zeker zin mijn ontlading geweest en ik heb dan ook alle onverwerkte gevoelens in dit werk gestopt. met elke penstreek of houtskool kras. Ook zijn er een aantal vormen terug gekomen die ik mijn vorige werk te zien zijn geweest.
Mijn tentoonstelling / werk
Mijn proces in beeld
het is soms makkelijker om iets te bedenken en het daadwerkelijk uitwerken. Zo liep ik ook tegen het proces van mijn eendenbek aan. Ik wilde hiervoor een groot werk/sculptuur maken. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan maar hiervoor wilde ik mijzelf uitdagen. Van te voren had ik een mockup gemaakt van de eendenbek. Al snel had ik duidelijk hoe ik het wilde gaan aanpakken. Karton, tape en gips waren de materialen die ik wilde gaan gebruiken. Maar op het moment dat ik wilde gaan maken was het boven mijn pet. Het was te groot, te moeilijk en het nam veel tijd in beslag. Na 6 bussen purschuim verder zat ik er doorheen en daarbij ging mijn mentale gezondheid achterop.
Ik besloot om het werk achterwege te laten en mij helemaal te focussen op de tentoonstelling in zijn geheel om zo mijn verhaal sterker te kunnen vertellen.